Son zəng
Ötən il uzun illərin dostu, tanınmış telejurnalist Cavanşir Cahangirov qəfil dünyasını dəyişdi. Bilmirəm nədəndir, çox çalışdım nəsə yazım, mümkün olmadı. Dostum Vasif də yaza bilmədiyini söylədi. Halbuki, söyləyəcəklərimiz, xatirələrimiz kifayət qədərdir. Bu günlərdə daha bir dostumuzu - Azər Nurməmməd oğlu İbadovu itirdik. Dünəndən düşünürəm, nə yazım, necə yazım, bilmirəm. Qarışıq cümlələr beynimdə dolaşır, bilgisayarın klaviaturasını döyəcləməkdən yoruldum. Özümü ələ almağa çalışıram. Yadıma iş vaxtı əsəbiləşəndə Azərin sakit tonda dediyi sözlər düşür: “Səbr elə, işimiz çoxdur, özün də bilirsən ki, nəyin bahasına olursa olsun yoluna qoyacağıq”.
Doğrudan da elə olurdu. İndi də səsi qulağımdadır, özümü ələ almağa çalışıram... Onu 1994-cü ildən tanıyırdım, bir şöbədə işləyirdik. Bu ilin oktyabr ayının 7-də 67 yaşı tamam olacaqdı. Deyib-gülən, zarafatı sevən idi. İncə zarafatları vardı, məqamında elə lətifələr danışırdı ki... Haralarda olmamışıq, odlu-alovlu cəbhə yollarında: Ağdərədə, Tərtərdə, Horadizdə, Zəngilanda, Cəbrayılda, Qazaxda, Tovuzda, Gədəbəydə. Xeyirdə, şərdə. Hərdən aşpazlıq edər, dost məclisi üçün kəllə-paça, soyutma və digər dadlı yeməklər bişirərdi. Özü isə biraz yeyib çəkilərdi, elə də yeyən, içən deyildi.
Xatirələr çoxdur, saymaqla bitən deyil. Yəqin bunun üçün vaxt lazım gələcək. Neçə il idi ki, pensiyaya çıxmışdı. Hərdən telefon açar, hal-əhval tutar, görüşmək istəyərdi. Bilirdim ki, sözü var, məsləhətləşmək istəyir. Görüşüb dərdləşirdik. Sonuncu dəfə Akademiyanın bağında, çayxanada görüşdük, həyat yoldaşı rəhmətə getmişdi. Biraz da sınıxmışdı, xeyli dərdləşdik. Sonradan bir dəfə də zəngləşdik, görüşüb söhbətləşərik, dedi. Sən demə, bu, Azərin sonuncu zəngi imiş. Nədən danışacaqdıq, bilmirəm.
Aprelin əvvəllərində dostumuz Füzulinin həyəcanlı zəngi içimizi titrətdi. Sən demə, Azərin səhhəti qəfildən pisləşib, insult keçirib, üstəgəl korona. 7-8 gün xəstəxanada müalicə alsa da, vəziyyəti günü-gündən pisləşdi. Səhhəti barədə həyəcanlı xəbərlər alır, lakin oğluna deyə bilmirdim. Nəhayət, özümü toplayıb həqiqəti söyləyə bildim.
Aprelin 13-ü səhər tezdən telefon açan ciyərparası Nazimin titrək səsi hələ də qulağımdadır. Dostlar təlaş içində idi. Kömək edə bilmədik. Beləcə, gözəl insanı, vəfalı dostumuzu itirdik. İndi görüşlərimizin, tədbirlərimizin videosunu kim çəkəcək? Kim bizimlə baməzə zarafatlar edəcək? Bu missiyanı həmişə Azər yerinə yetirirdi.
Pandemiya da bir tərəfdən qanımızı qaraltdı, uzun illərin dostunu son mənzilə urvatla yola sala bilmədik. Neyləyə bilərik? Xəstə sayı, ölüm sayı artır. Qadağalara hamılıqla əməl etməliyik.
Ruhun şad, məkanın cənnət olsun, əziz dostumuz Azər Nurməmməd oğlu. Sən dostların qəlbində daim yaşamağı öz qürurunla, etibarınla, səmimiyyətinlə qazanmısan. Həmişə bizimləsən.
Dostlar adından, Elşad Qoca
Bizi Telegram-da izləyin...
